Artykuł analizuje problem perfekcjonizmu w kontekście realizacji zadań przez nauczycieli i uczniów. Autor zwraca uwagę na fakt, że chociaż początkowa faza pracy jest zazwyczaj związana z dużym zaangażowaniem, wiele osób nie jest w stanie dokończyć swoich zadań zgodnie z pierwotnym planem. Wskazuje na perfekcjonizm jako główną przyczynę tego problemu, argumentując, że dążenie do wykonania wszystkiego idealnie od początku do końca często prowadzi do zniechęcenia i porzucenia zadania. Autor sugeruje, że zarówno nauczyciele, jak i uczniowie powinni nauczyć się akceptować możliwość popełnienia błędów i nie dążyć do perfekcji za wszelką cenę. Artykuł podkreśla, że perfekcjonizm może prowadzić do wyolbrzymiania błędów i minimalizowania postępów, co z kolei może utrudniać proces uczenia się i nauczania. Wreszcie, autor zachęca do refleksji nad oczekiwaniami, które stawiamy sobie i innym, zwracając uwagę na potrzebę większej elastyczności i otwartości na różne formy realizacji zadań.

Artykuł omawia rosnącą popularność gier miejskich jako narzędzia edukacyjnego. Gry miejskie, które łączą elementy rozrywki i edukacji, są coraz częściej wykorzystywane przez nauczycieli i placówki edukacyjne. Autor podkreśla, że gry miejskie nie tylko umożliwiają aktywne spędzanie czasu i integrację społeczności lokalnej, ale także kształtują umiejętności takie jak rozwiązywanie problemów i orientację przestrzenną. Gry miejskie mogą być dostosowane do różnych tematów i miejsc, co czyni je atrakcyjnym narzędziem edukacyjnym. W artykule zwraca się uwagę na to, jak gry miejskie mogą służyć edukacji regionalnej, pomagając uczniom poznać historię i walory swojej okolicy. Artykuł podkreśla, że gry miejskie są efektywnym sposobem na przyswajanie wiedzy, rozwijanie zainteresowań i promowanie aktywności fizycznej w świecie zdominowanym przez nowoczesne technologie.

W artykule autor zastanawia się nad rolą tradycyjnych metod notowania w obliczu powszechnego dostępu do urządzeń multimedialnych. Podkreśla znaczenie samodzielnego notowania przez uczniów jako kluczowego elementu procesu uczenia się, ale również wskazuje na możliwość wykorzystania nowoczesnych narzędzi, takich jak smartfony, tablety, laptopy oraz interaktywne tablice dotykowe. Autor opisuje, jak okres pandemii przyczynił się do zwiększenia wykorzystania cyfrowych narzędzi w edukacji i jak technologie te mogą ułatwić i uatrakcyjnić proces nauczania. Wspomina również o swoim doświadczeniu w pracy w szkole średniej, gdzie coraz częściej zamiast tradycyjnych zeszytów wykorzystuje się cyfrowe materiały, co przyczynia się do oszczędności materiałów i jest korzystne dla ekologii. Artykuł podkreśla, że nowoczesne metody notowania mogą wspierać proces edukacyjny, czyniąc go bardziej interaktywnym i angażującym dla uczniów.

Przechodząc szkolnym korytarzem, widzimy uczniów zanurzonych w cyfrowym, globalnym świecie. Nasi uczniowie codziennie piszą, czytają i słuchają oraz rozmawiają używając smartfonów, tabletów, komputerów, słuchawek bezprzewodowych czy inteligentnych zegarków. Zauważyć można, że tradycyjne umiejętności komunikowania się za pomocą dźwięków, obrazów czy znaków, zbiegają się aktualnie z cyfrowymi praktykami. Ta współczesna umiejętność, wielokanałowość komunikacyjna zwana często multimodalnością sprawia, że nauczanie i nauka w szkole, stać się mogą jeszcze bardziej pasjonujące. Korzystanie z takich multimodalnych technik na lekcji stanowić może ciekawe wyzwanie zarówno dla uczniów jak i nauczycieli.

Witraż z bibuły to ciekawa forma pracy plastycznej, którą chciałbym zaproponować do wykonania przez uczniów podczas lekcji religii. Papierowe witraże tak jak te tradycyjne ze szkła, mogą stać się nośnikiem różnych tematów religijnych między innymi takich jak: sceny biblijne, postaci świętych, symbole religijne czy różne ciekawe motywy, które są nośnikiem treści religijnych. Gotowe witraże można wyeksponować w oknach naszej szkolnej pracowni.

Popularną metodą generowania pomysłów na lekcji religii jest burza mózgów. W klasycznej burzy mózgów zdarza się, że kilka dominujących w klasie podopiecznych, zaczyna zawłaszczać swoją osobą i opiniami czas oraz uwagę pozostałych. Z tego powodu, nie wszyscy są w stanie wypowiedzieć się i ich możliwe pomysły przepadają. Również zdążyć się może, że niektórzy uczniowie czują się w tym momencie zwolnieni z wysiłku kreowania, bo pozostali w klasie czy grupie w jego mniemaniu doskonale sobie radzą i nie potrzebują pomocy.

Czy fragmentami ciekawej książki, motywami z lektur szkolnych można zaciekawić uczniów, na tyle by po lekcji religii sięgnęli z ciekawością do wnętrza prezentowanej książki? Czy należy zadawać fragmenty a nawet całości książek o tematyce religijnej do samodzielnej lektury uczniom, którzy chcieliby mieć ocenę celującą z religii? Czy czytanie książek o tematyce religijnej powinno stać się jednym z naturalnych narzędzi w naszej katechetycznej pracy w celu indywidualnego rozwoju duchowości ucznia?

Wśród sześciu zadań, które realizujemy jako nauczyciele religii w ramach Podstawy programowej katechezy Kościoła katolickiego w Polsce znajdujemy dwa, które uświadamiają nam o potrzebie korzystania na naszych lekcjach z tekstów psalmów, hymnów oraz pieśni religijnych. Tymi zadaniami są: wychowanie liturgiczne oraz wychowanie do modlitwy.

Słowo grywalizacja również gamifikacja czy gryfikacja (ang. gamification) od pewnego czasu zagościło na stałe wśród codziennej pracy nauczycieli także w polskich szkołach. Niektórzy podkreślają wręcz, że grywalizacja to jeden z aktualnie najnowocześniejszych trendów w edukacji. Obserwując otaczającą nas rzeczywistość, która w bardzo dynamiczny sposób ulega przemianie, można powiedzieć, że żyjemy nie tylko w globalnej wiosce, ale także w świecie, który oszalał na temat zwinnych metod zarządzania. A jeśli wszystko się ciągle i w szybkim tempie zmienia, niejako z dnia na dzień, to także współcześni nauczyciele, zmagają się z ciągłym trudem poszukiwania adekwatnych do zaistniałych sytuacji metod i narzędzi pracy, które można szybko zaadoptować w swoim warsztacie, w celu uatrakcyjnienia procesu nauczania i uczenie się.

Webowa aplikacja Trello jest narzędziem wizualnego prezentowania procesu planowania, śledzenia postępu wykonywanych zadań oraz podsumowania tego co zostało już wykonane z zaplanowanych przedsięwzięć. Jest to aplikacja ułatwiająca pracę w/w czynności zarówno dla pojedynczej osoby jak grupy pracującej zespołowo np. zespół klasowy. Jest ona udostępniona przez firmę Atlassian również w wersji darmowej. W przypadku wykorzystania jej w warsztacie pracy nauczyciela, ograniczenia wersji nie są w zasadzie odczuwalne, a limit dziesięciu tablic w obszarze roboczym, można wyeliminować przez usuwanie zrealizowanych już projektów.

Bez wątpienia niejeden raz i niejeden katecheta w swoim życiu zastanawiał się, jak przybliżyć podopiecznemu nauczane treści. Przybliżyć tak, aby nie były tylko abstrakcyjnymi formami, ale stały się bardziej zrozumiałe i przekładały się na codzienne życie katechizowanego. W niemniejszym artykule przedstawię jeden ze sposobów, który może spełnić to zadanie.

Stacje zadaniowe (przystanki edukacyjne[1]) to jedna z ciekawszych metod aktywizujących, która polega na dodaniu pewnych elementów grywalizacji na lekcji. Są to takie mechanizmy z gier jak losowość, przemieszczanie się uczniów pomiędzy kolejnymi stacjami, dokonywanie wyboru z podanych opcji, sprostanie wyzwaniom – zadaniom, które należy rozwiązać, wykonać. Lekcja z wykorzystaniem stacji zadaniowych, musi być przygotowana w formie realnych miejsc do pracy, stanowisk zadaniowych opatrzonych numerem porządkowym.

Talie kart, które zawierają kolorowe obrazki z postaciami ludzi, portretami, krajobrazami, roślinami, zwierzętami, budynkami, zjawiskami atmosferycznymi czy przedmiotami codziennego użytku, coraz częściej stosowane są podczas zajęć lekcyjnych. Te kolorowe i atrakcyjnie wydane karty pobudzają kreatywność i komunikację. Jak podaje wielu nauczycieli korzystających podczas zajęć z kart, obrazki na nich zilustrowane prowokują do twórczego myślenia i wydają się idealnym narzędziem, które możemy wykorzystać zarówno w celu integracji grupy, poznania się nawzajem, ale również jako narzędzie twórczych poszukiwań czy odpowiedzi na trudne pytania.

Przykładowy scenariusz lekcji dla klas V-VIII szkoły podstawowej oraz wszystkich klas szkoły ponadpodstawowej i branżowej I stopnia.

Zapraszam do przeczytania kolejnego mojego artykułu, tym razem o metodzie LEGO-LOGOS.

Wracając po wakacjach do szkoły, wielu z nas chciałoby, aby doświadczenie i miłe wspomnienia, związane z podróżowaniem, wypoczynkiem oraz poznawaniem nowych, ciekawych miejsc towarzyszyło nam podczas całego roku szkolnego. Taką funkcję spełniają powakacyjne pamiątki, które mogą stać się inspiracją do przygotowania ciekawej lekcji. Jedną z nich jest pocztówka – kartka pocztowa, którą sam wielokrotnie stosowałem jako pomoc dydaktyczną w celu uatrakcyjnienia przekazywanych treści, wzbudzenia refleksji nad przesłaniem obrazu przedstawionego na karcie, poszukiwania nowych skojarzeń dzięki umieszczonym na pocztówkach ilustracjom. Przychodząc na lekcję z pocztówką zachęcamy uczniów również do kultywowania takiej formy korespondencji oraz ukierunkowujemy do odkrycia własnej pasji kolekcjonowania kart pocztowych czy innym wolumenów.